Πνιγηρή οσμή του παρελθόντος…

Σύμφωνα με πρόταση νόμου που κατατέθηκε στις αρχές Ιουνίου στη Βουλή ιδρύεται νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία “ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛ”.

Ο νέος φορέας θα εδρεύει στην Αθήνα και θα εποπτεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Θα έχει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια και θα λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Απολαμβάνει δε  όλων των διοικητικών και δικαστικών απαλλαγών και ατελειών, καθώς και όλων των δικονομικών και ουσιαστικών προνομίων του Δημοσίου.

Στο νέο φορέα που θα ονομάζεται Acropole Across παραχωρείται χωρίς αντάλλαγμα για ενενήντα εννέα (99) έτη η χρήση του ακινήτου του πρώην ξενοδοχείου ACROPOLE PALACE, που βρίσκεται στην Αθήνα, επί των οδών 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 51, Αβέρωφ και Μάρνη, κυριότητας του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού…

Σε απλά ελληνικά όλα αυτά σημαίνουν πως ένα κτήριο κόσμημα στο Κέντρο της Αθήνας, αντί να δοθεί σε κάποιον ιδιώτη για αξιοποίηση η οποία θα αποφέρει βιώσιμες θέσεις εργασίας, ασφαλιστικές εισφορές, φορολογικά έσοδα θα παραμείνει ουσιαστικά αναξιοποίητο ενώ ο Έλληνας φορολογούμενος θα επιβαρυνθεί με την ανακαίνιση του κτηρίου και με τις μισθολογικές και ασφαλιστικές εισφορές καμμιά 20αριά υπαλλήλων που θα στελεχώσουν το νέο οργανισμό που κατ΄επίφαση θα λειτουργεί με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας…

Λαμπρά…

Στη δημόσια διαβούλευση που ακολούθησε την κατάθεση του νομοσχεδίου ενδιαφέρον έχει η παρακάτω παρατήρηση του κ. Διονύση Ρ. Ρηγόπουλου, Ph.D., μέλους της ομάδας εργασίας για την ανοιχτή διακυβέρνηση του Οργανισμού Ανοιχτών Τεχνολογιών…

“Με το παρόν νομοσχέδιο, δύο θέματα αντιμετωπίζονται ως ένα, με την προσδοκία ότι ο συνδυασμός τους θα ευνοήσει και τα δύο:

1) Η δημιουργία ενός πολιτιστικού φορέα, και 2) Η ανάγκη να μην παραμένει σε αχρηστία το επταόροφο κτίριο 6.500 τ.μ. του ξενοδοχείου Acropole Palace (χαρακτηρισμένο από το 1991 ως έργο τέχνης), που αποκαταστάθηκε αριστοτεχνικά από το Υπουργείο Πολιτισμού, από το 2013 έως το 2018, και έκτοτε είναι κλειστό. Το κτίριο θα λειτουργεί και σαν προέκταση του κοντινού του Αρχαιολογικού Μουσείου, στεγάζοντας πωλητήρια και εστιατόρια.

Στο νομοσχέδιο και την αιτιολογική έκθεση δεν τεκμηριώνεται επαρκώς γιατί χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα νέο ΝΠΙΔ, για να αξιοποιηθεί ένα κτίριο.

Μάλιστα η διατύπωση “Έχει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια και λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Απολαμβάνει όλων των διοικητικών και δικαστικών απαλλαγών και ατελειών, καθώς και όλων των δικονομικών και ουσιαστικών προνομίων του Δημοσίου.” της παρ. 1 του άρθρου 1 θυμίζει σπάταλες δομές του Δημοσίου που διαχρονικά επιδείνωσαν τη Δημόσια Διοίκηση και αύξησαν το δημόσιο χρέος.

Πώς τεκμηριώνεται η ανάγκη για τον νέο φορέα, πέραν των γενικοτήτων του νομοσχεδίου και των εκτιμήσεων της αιτιολογικής έκθεσης;

Μήπως, παρά τα χιλιάδες αποδεδειγμένα ικανότατα στελέχη του, το Υπουργείο Πολιτισμού έχει κριθεί ακατάλληλο ή ανεπαρκές ώστε να επιτύχει τους (ασαφώς περιγραφόμενους) στόχους του νέου φορέα;

Πώς το νομοσχέδιο θεωρεί ότι στόχους που δεν μπορεί να επιτύχει το Υπουργείο, θα τους επιτύχουν ένας Διευθυντής σε συνεργασία με ένα άμισθο πενταμελές ΔΣ, 17 υπάλληλοι σε νέες θέσεις (εκ των οποίων ορισμένοι αναγκαστικά θα υποστηρίζουν τις διοικητικές-οικονομικές λειτουργίες του ΝΠΙΔ) και όσοι άλλοι θα αποσπώνται ή θα συνεργάζονται κατά περίπτωση, με διαφόρων ειδών συμβάσεις;

Αντίθετα με την κυβερνητική προσπάθεια για τον περιορισμό των διοικητικών βαρών, το παρόν νομοσχέδιο προσθέτει διοικητικά βάρη στη Δημόσια Διοίκηση.

Επίσης, υποτιμά ένα σημαντικό Υπουργείο, με χιλιάδες αξιόλογους υπαλλήλους, ότι δεν μπορεί να επιτελέσει έργο μερικών δεκάδων ατόμων, που καταφανώς ανήκει στην αρμοδιότητα και στο αντικείμενό του. Αν η λειτουργία του Υπουργείου έχει αυτό το σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν γίνεται επειγόντως μια συστηματική διορθωτική προσπάθεια;

Όμως, για να αξιοποιούνται οι πολύτιμοι ανθρώπινοι πόροι του Δημοσίου, πρέπει να είναι γνωστοί. Αυτό, ουδείς και ουδέποτε το αμφισβήτησε. Ο Peter Drucker (1909-2005), εδώ και δεκαετίες έλεγε “you can’t manage what you can’t measure” και “If you can’t measure it, you can’t improve it.” (“Δεν μπορείς να διαχειρίζεσαι ότι δεν μπορείς να μετράς” και “αν δε μπορείς να το μετράς, δεν μπορείς να το βελτιώνεις”). Όμως, το ελληνικό Δημόσιο ακόμη δεν γνωρίζει, ψηφιακά και επακριβώς, ούτε καν τη δομή και τη στελέχωση των υπηρεσιών του.

Ο Οργανισμός Ανοιχτών Τεχνολογιών και η Διεθνής Διαφάνεια Ελλάδος έχουν από το 2016 αναδείξει αυτήν την παθογένεια και έχουν προτείνει άμεση και τεχνικά απλούστατη θεραπεία της. Υποστήριξαν, μάλιστα, το 2016 και το 2019 τροπολογία για την “ΕΝΙΑΙΑ ΨΗΦΙΑΚΗ ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ”, που, το 2019, ούτε καν συζητήθηκε https://www.economia.gr/image/data/harry/TropologiaProsthikiStoAnaptyxiakoNomosxedio.pdf

Η παρατήρηση του κ. Ρηγόπουλου εκτός από τα αυτονόητα για το τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια λέει πως στο ελληνικό δημόσιο ακόμη δεν υπάρχει ένα ψηφιακό οργανόγραμμα αυτών  που απασχολούνται σε αυτό και των καθημερινών του δραστηριοτήτων.

Οι λόγοι που δεν υπάρχει αυτό το οργανόγραμμα είναι προφανείς και έχουν να κάνουν με την πελατειακή δομή του παρασιτικού και κομματοκρατούμενου δημοσίου.

Από μια κυβέρνηση σαν αυτή του κ. Μητσοτάκη κάποιος θα περίμενε την επιτάχυνση της υλοποίησης της μνημονιακής δέσμευσης της δημιουργίας ενός ψηφιακού οργανογράμματος. Αντ΄αυτού παρατηρούμε τη δημιουργία νέων φορέων πελατειακής αργομισθίας…

Σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης και διόγκωσης του χρέους τούτο μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: Πως η χρεοκοπία του 2010 δεν μας δίδαξε τίποτα…

Αν μας είχε διδάξει δεν θα οσφραινόμαστε την πνιγηρή οσμή του παρελθόντος…

Πηγή: Capital